سال دوم / شمارۀ هفددهم / شعر / بتول مومن

دو شعر از بتول مؤمن
آذرمهر
سرکار خانم "بتول مؤمن" متخلص به "آذرمهر" نویسنده و شاعر مقیم تورنتو است. وی متولد 1314 اهواز است که از سال 1347 به تهران و از سال 1995 به کانادا مهاجرت نموده است.  بیشتر شعرهای خانم مؤمن در زمینه‌های اخلاقی، اجتماعی و بعضاً سیاسی است. تا کنون از ایشان چندین کتاب شعر و داستان به چاپ رسیده است. برخی از کتاب‌های شعر ایشان عبارتند از: قهر روزگار، گُل آتش، زهره در خورشید، سیلاب و زاگرس. در ضمن کتاب سیلاب ایشان با مقدمه‌ای از "پروفسور سید حسن امین"، حقوق‌دان، تاریخ‌دان، نویسنده و حافظ‌شناس ایرانی به چاپ رسیده است. وی عضو ارشد نویسندگان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز می‌باشند.
   

 

تیرگان و آرش کمانگیر



در تیر ماه بود که آرش کمانگیر پهلوان ایرانی با تیرو جان خود مرز ایران را نشانه کرد.

 

به روزی سرافراز در تیر ماه                              همه دور هم گرد یک بزمگاه

بزرگان نشستند در انجمن                              که اندیشه آرند بهر وطن

وطن را نباشد اگر، مرز و حد                            نباشد به دشمن نشیند چو سد

گرفتند با رای و اندیشه‌شان                            به تیری شود مرز میهن نشان

بجستند هر یک ز نام‌آوران                               که بتوان کشد تیر، او از کمان

ز تیرش همه مرز ایران شود                             پدیدار شهر دلیران شود

ستبری دلآور بیامد به پیش                             بگفتا که میهن مرا، رای و کیش

من آن تیر را می‌رسانم به مرز                          نشاید که تیرم بیافتد به هرز

یل نامور آرش پهلوان                                     بیامد به آیین و رای یلان

به دوشش یکی تیردان بزرگ                           همی رفت بالا ز کوه سترگ

به بالای کوه دماوند شد                                 بر ایرانیان دل، پرآکند شد

کماندار بگشود از تن زره                                 که نبود بر اندام او چون گره

کمان چون کشید او به آوردگاه                         بیانداخت در بامداد پگاه

همه دیدگانشان به دست دلیر                         چه سان می کند مرز میهن به تیر

چو دیدند او را به که استوار                            بر او آفرین گفت هر کس هزار

همه دست‌ها رو به یزدان پاک                         که آرش به تیرش چه سازد به خاک

کند مرز ایران ما بی­دریغ                                 به هر جا که باران ببارد ز میغ

نیایش به یزدان نمود و کشید                          چو شاهین به تیر از کمانش پرید

رها شد ز پیکان آرش به تیر                            دوان بود و غران چو یک نره شیر

به سان شهابی که از آسمان                        همی تیر می‌رفت و همراه، جان

شراری که آرش ز پیکان کشید                       به شب شد ز هنگام روز سپید

همی رفت آن تیر آذر فشان                           به غرش روان بود سوی نشان

شرر وار تا مرز  توران رسید                            همان جا که آرش، بداد او نوید

پدیدار شد مرز    ایران زمین                           به جایی که باشد به میهن بهین

به راه وطن جان آرش  بشد                          ز تیرش همه جان و کارش بشد

به مردانگی راه میهن گرفت                          جهانی شد از کار او در شگفت

چو جان را به همراه آن تیر داد                       بشد میهن از کار آن تیر، شاد



30/3/90
2011/27/6

 

برای فضل‌الله رضا

اشاره: این شعر توسط سرکار خانم بتول مؤمن (آذرمهر) به مناسبت ورود پروفسور فضل‌الله رضا به تورنتو در ماه ژوئن سروده شد اما فرصت خواندن آن در مراسم دیدار با پروفسور رضا پیش نیامد. لذا در اینجا این شعر را به پروفسور فضل‌الله رضا و تمامی خوانندگان مهرگان تقدیم می‌کنیم.



 

چون فضل خــداوند بزرگ است "رضا"

 

بر او زکرم نموده صد فضــــــل سزا

در علم بود سرکــــــش و نقاد و تمیز

 

او مرد سخــــن بود ادب را لبــــریز

زیبایـــی را به غایتـــش بشنـــــاسد

 

مشکل بپــــسندد آنچه را نشنــــاسد

ثابت قـدم و عــــــــزیز دارد یـاران

 

افزون بکــــند وفــــا به ارزش داران

او روی به علـــــم خالصش باشد و بس

 

از دست و زبان خود نـرنـــــجاند کس

فن‌آوری‌اش ز قله افـــــــــزون باشد

 

از درد وطـن هماره دلـــــخون باشــد

هر جا که بـــود، خانۀ او ایـــران است

 

فرهنـگ وطن چراغ ره تابـــــان است

مغـــــرور بود به مردمان وطنـــــش

 

زیرا که وطن بر او بـــود جان و تنـش

با نام وطـــــن به آسمان سر ســــاید

 

ایران وطنـــــــش صد آفرینش شاید

شایستۀ فخر و افتـــــــخار است ایران

 

پرورده به دامنـــــش "رضا" از دوران

هم از کهن و هم از کنون گل چیده است

 

خوش بوی‌ترین گلان به دامان دیده است

هرچند به دست ناکــــسان است کنون

 

دانم که چنین نگردد هرگز گـــــردون

من "آذر مهرم" بود ایــــران وطـــنم

 

قـــدری نبود به راه او جـــــان و تنم

زان مفتـــــخرم بهر "رضا" بــسرودم

 

دریاســـت "رضا" من چـکه‌ای از رودم

 

 

 

 

Comments