سال اول / شماره دو / شاملو

 احمد شاملو

عاشقان
سرشکسته گذشتند،
شرم سار ترانه های بی هنگام خویش .
وکوچه ها
بی زمزمه ماند و صدای پا.

سربازان
شکسته گذشتند،
خسته
            
بر اسبان تشریح،
           
و لته های بی رنگ غروری
            
نگون سار
                          
بر نیزه های شان .
 
تو را چه سود
               
فخر به فلک بر
                                       
فروختن
هنگامی که
                
هر غبار راه ِ لعنت شده نفرین ات می کند؟

تو را چه سود از باغ و درخت
                                        
که با یاس ها
                                                          
به داس سخن گفته ای.
آن جا که قدم بر نهاده باشی
گیاه
     
از رستن تن می زند
چرا که تو
تقوای خاک و آب را
                              
هرگز
باور نداشتی .
 
فغان! که سرگذشت ما
سرود بی اعتقاد سربازان تو بود
که از فتح قلعه ی روسبیان
                                   
باز می آمدند .

باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد،
که مادران سیاه پوش
داغ داران زیباترین فرزندان آفتاب و باد –
هنوز از سجاده ها
                         سر برنگرفته اند!

Comments