|
شعری از تارا جمالی
 می روم می روم در حالی که هیچ نمی دانم موطنم کجاست با خود می اندیشم سرای من شاید سرزمینی است که طنین زندگیست نغمۀ ساز هایش جایی که مردمانش برخوردار از دو گوش نیوشا و تنها مالک یک زبان گویایند بی ادعا، بی غش، پر ز مهر با پنجره ای سبز به سر دادن نغمه ای گرم می مانم در هر کجا که رویش زندگی است در هر شاخسار تپنده، عشقی پر زبار و در انتظار آن نیستم که نبض گرم دستی در جاری رگ هایم رودی گردد این بار منم با رقص لبخند چشمانم که می خوانم دیگری را به آویختن در بازوانِ تندیس پر توان عشق به فردا می اندیشم و به تنهایی بزرگ درونم که مرا پیوندی می دهد به آنان که نمی شناسم به جز در خاطرات حیات بشری ام و به حوادثی که شکل می گیرند بی رخصت من و به فردایی که پیش از من خواهد دوید چون همیشه و مرا تعجیلی نیست برای رسیدن به او چرا که با این لحظه هم آغوشم و باردار کودک درونم تا با فریادی از بطن رنج زاده گردد و در آغوش گریه عشقی در قاب اندوه بشری آرام گیرد تارا جمالی |