شعری از صائب تبریزی؛
تقدیم به سردمداران کوردل بشریت  ميرزا محمد علی، پسر میرزا عبد الرحیم تبریزی اصفهانی، متخلص به صائب، از معروفترين شاعران شعر فارسی قرن دهم در عهد صفويه است. خاندان او اصلا تبريزی بود هر چند که تربیت او در اصفهان شکل گرفت و به همین سبب او را در تذکره ها گاه تبریزی و گاه اصفهانی گفته اند. می گویند صائب در قهوه خانه ها و یا در تکیۀ خود در اصفهان می نشست و اشعار خود را برای حاضران می خواند. آرامگاه او در اصفهان و در محلي است كه در زمان حياتش معروف به تكيه ميرزا صائب بود. تعداد اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بيست هزار و سيصد هزار بيت و بالاتر نيز گفتهاند. آه سرد آه سردم در تو ای آتش عنان خواهد گرفت خون بلبل را خزان از گل سِتان خواهد گرفت شعله حسن جهانسوزت فرو خواهد نشست لاله ات را داغ حسرت در میان خواهد گرفت سنبل زلفت ز یکدیگر پریشان می شود هر گرفتاری به شاخی آشیان خواهد گرفت سرمۀ آشوب خواهد ریخت از مژگان تو ماه نو از دست ابرویت کمان خواهد گرفت ملک حسنت را کز آن صبح تجلی گوشه ای است لشکر خط قیروان، تا قیروان خواهد گرفت شعلۀ وا سوختن از سینه ها سر می کشد آتش بیتابی ات در مغز جان خواهد گرفت بوسه، دندان تغافل بر جگر خواهد نهاد سجده، احرام سفر زان آستان خواهد گرفت رنگ ریزی های پی در پی تماشا کردنی است در گلستانت، دم سرد خزان خواهد گرفت |